Δρ. Κατερίνα Μπέσσερερ-Αδρασκέλα: Τα ζώα είναι οι καλύτεροι άνθρωποι

Γεννήθηκε το 1975 στο Αουγκσμπουργκ της Γερμανίας, από Ελληνες γονείς, το πρώτο από τέσσερα παιδιά. Οι γονείς της ήταν πρώτη γενιά μεταναστών στη Γερμανία.

Μεγάλωσε στην παλιά πόλη του Άουγκσμπουργκ. Στο δημοτικό της είχε φοιτήσει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Εκείνη και τα αδέλφια της φοίτησαν στην ελληνογερμανική τάξη. Είχαν δασκάλους που έρχονταν από Ελλάδα. Μια φορά στο λεωφορείο, στην τετάρτη δημοτικού, καθώς διάβαζε ελληνική ιστορία, κάθησε δίπλα της ένας παππούς με ένα πόδι. Κοίταξε τι διάβαζε και τη ρώτησε εάν είναι ελληνικά. Του απάντησε «ναι» και της είπε ότι αναγκάστηκε να πολεμήσει νέος στη γραμμή Μεταξά κι εκεί έχασε το πόδι του. Τρόμαξε, και της είπε όλο τρυφερότητα, «κοριτσάκι μου, δε φταίγατε εσείς, εμείς ήρθαμε να σας πάρουμε την πατρίδα». Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον άκρως φιλελληνικό, πολύ περήφανη για την ελληνική καταγωγή της και γαλουχημένη με τη νοσταλγία όλων των μεταναστών για την πατρίδα. Πέρασε με την πρώτη στην Κτηνιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Μετέπειτα πήγε στο Πόρτο Χέλι. Αρχικά έκανε επισκέψεις κατ’ οίκον και σε λιγότερο από ένα χρόνο άνοιξε ιατρείο με ακτινολογικό μηχάνημα και αναλυτή αίματος. Επένδυε όλα όσα έβγαζε σε μηχανήματα και βιβλία.

Πώς γνωρίσατε τον σύζυγό σας;

 

Δρ Κατερίνα Μπέσσερερ-Αδρασκέλα: Το 2002 γνώρισα στο ιατρείο μου στο Πόρτο Χέλι τον σύζυγό μου, Φρανκ Μπέσσερερ, Γερμανό επιχειρηματία. Είχε έρθει σαν τουρίστας με το σκυλάκι του, ένα εξάχρονο παλαιό αγγλικό ποιμενικό, τον Balu.
Ηρθε ουσιαστικά για να με γνωρίσει και τελικά αποκαλύφθηκε ότι ο σκύλος του είχε ερλιχίωση και αρχόμενη νεφρική ανεπάρκεια. Με το που το άκουσε έβαλε τα γυαλιά ηλίου του, αλλά τα δάκρυα συνέχισαν να τρέχουν. Είχα μόλις βρει τον άνθρωπό μου!
Με παρότρυνε διαρκώς να κάνω μεταπτυχιακά. Έτσι από το 2004, μετά τη γέννηση της κόρης μας, άρχισα μεταπτυχιακά στην Ελλάδα αρχικά και κατόπιν στην Ελβετία (το διδακτορικό μου) και στο Λουξεμβούργο το Ευρωπαϊκό Μάστερ στην Ιατρική μικρών ζώων με έμφαση στη χειρουργική. Εκπαιδεύτηκα στην Ελβετία σαν χειρουργός.
Εργάστηκα σε δυο μεγάλες γερμανικές κτηνιατρικές κλινικές ως χειρουργός και τέλη 2015 άνοιξα το δικό μου κτηνιατρικό κέντρο μικρών ζώων. Οι ασθενείς μας είναι σκύλοι και γάτες. Εργαζόμαστε τουλάχιστον 12 ώρες κάθε μέρα Δευτέρα – Παρασκευή και Σάββατο κατά μέσο όρο 5-10 ώρες. Δευτέρα – Παρασκευή χειρουργούμε καθημερινά περίπου 8 ώρες. Το ιατρείο είναι 600 τετραγωνικά με 5 εξεταστήρια και 4 χειρουργεία, καθότι κάθε είδους χειρουργείου απαιτεί ειδικό χώρο προς αποφυγή μολύνσεων. Επενδύουμε διαρκώς στο να έχουμε τα καλύτερα μηχανήματα της αγοράς. Πλέον έχουμε πελατεία από όλη τη Γερμανία. Πελάτες μας διανύουν αποστάσεις άνω των 400 χιλιομέτρων.
Είμαι η μόνη χειρουργός αλλά έχω 6 άτομα επιπλέον προσωπικό, κυρίως νοσηλευτές. Τα περισσότερα ζώα επιστρέφουν την ίδια μέρα σπίτι, επί το πλείστον περπατούν μόνα τους έξω.
Στα περισσότερα περιστατικά διενεργούμε πριν το χειρουργείο και τις απαραίτητες διαγνωστικές εξετάσεις, όπως υπερηχογράφημα, ενδοσκόπηση, αξονική τομογραφία. Δεν διαφέρουν οι αρρώστιες των ζώων από των ανθρώπων. Στους όγκους αποβλέπουμε στην πλήρη χειρουργική αφαίρεση, προτού εμφανιστούν μεταστάσεις.

Οι Ελληνες είναι φιλόζωοι;

Δρ Μπέσσερερ-Αδρασκέλα: Κι όμως αρκετοί είναι. Με στήριξαν πολύ οι επώνυμοι στο Πόρτο Χέλι στην προσπάθειά μου να βοηθήσω αδέσποτα και οι περισσότεροι κάνουν πολύ σημαντικό έργο φιλοζωίας χωρίς τυμπανοκρουσίες, έχοντας υιοθετήσει τα περισσότερα ζωάκια τους από το δρόμο. Το ίδιο ισχύει όμως και σε απλούς πολίτες που στερούνται οι ίδιοι για να βοηθήσουν τα αδέσποτα. Βέβαια στο εξωτερικό επικρατεί ακόμα η άποψη ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν φιλόζωοι. Αν και υπάρχουν τόσα παρατημένα σκυλάκια στη Γερμανία που πωλούνται στο διαδίκτυο ή τα εγκαταλείπουν, που αναρωτιέμαι αν ίσως ισχύει πλέον το αντίστροφο.

Πείτε μας μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά από το ιατρείο σας.

Δρ Μπέσσερερ-Αδρασκέλα: Θυμάμαι στη Γερμανία που ένα σκυλάκι είχε καταπιεί δυο βελόνες. Η νεαρή χειρουργός που το πρωτοχειρούργησε δεν μπόρεσε να τις βρει και μου ζήτησε βοήθεια. Οπότε το ανοίγω ξανά κι αφαιρώ τις βελόνες. Το σκυλάκι στην Εντατική το επισκεπτόμουν καθημερινά για να δω αν είναι καλά. Όταν ήταν να πάρει εξιτήριο, οι ιδιοκτήτες του θέλησαν να μου πουν ευχαριστώ που είχα συνεισφέρει στη σωτηρία του. Μου δίνουν το χέρι, φεύγουν και καθώς πήγαν να κλείσουν την πόρτα το σκυλάκι επιστρέφει, έρχεται σε μένα και μου γλείφει τα χέρια. Τότε η ιδιοκτήτρια μου λέει, εσύ το χειρούργησες!
Μια πελάτισσά μου παραλίγο να πέσει σε υπογλυκαιμικό κώμα λόγω σακχαρώδους διαβήτη. Το σκυλάκι της την σκουντούσε, γάβγιζε και την τραβούσε από το μανίκι έως ότου ξυπνήσει.
Αλλος ένας πελάτης μου, όταν πάει να οδηγήσει και του έχει ανέβει το σάκχαρο, το σκυλάκι που πάντα κάθεται δίπλα του στο χώρο του συνοδηγού, αρχικά βάζει το ποδαράκι του στο χέρι του, μετά του τραβάει το μανίκι και στο τέλος γαβγίζει και δεν τον αφήνει ήσυχο έως ότου βγει από το αμάξι.
Μια άλλη πελάτισσα, ενώ έκανε χημειοθεραπεία, το σκυλάκι δεν το κουνούσε ρούπι από κοντά της κι έτρωγε μόνο όταν έτρωγε κι αυτή.
Αλλο ένα σκυλάκι, όταν ένας πελάτης μου έπαθε έμφραγμα, δε σταμάτησε να γαβγίζει και να ξύνει παράθυρα και πόρτες έως ότου έλθει βοήθεια.
Άλλη μια κυρία ένα βράδυ που έκανε περίπατο με το σκύλο της, είχε αφήσει το σκύλο ελεύθερο και απότομα το σκυλί έτρεξε μανιωδώς κατά πάνω της, τρέποντας σε φυγή κάποιον που την πλησίαζε σιωπηλά από πίσω που προφανώς δεν είχε δει τον σκύλο.
Μια πανέμορφη βέλγικη λυκοσκυλίτσα ήρθε με αμφοτερόπλευρη ρήξη χιαστού. Είχε τραυματίσει τα ποδαράκια της στην προσπάθεια να σώσει ανθρώπους από τα συντρίμμια.
Άλλο ένα σκυλάκι συνόδευε τη μαμά του στο πανεπιστήμιο. Η μαμά του έχει γεννηθεί τυφλή και είναι ο φύλακας άγγελός της.

Ένας άλλος πελάτης ήθελε να ακρωτηριάσουμε το πόδι του σκύλου του για να ζήσει 6 μήνες ακόμα. Δεν κατάλαβα. Όταν βγάλαμε τα ράμματα μου είπε ότι ο ίδιος έχει άλλο ένα μήνα ζωής το πολύ, λόγω καρκίνου στο συκώτι και θέλει να αφήσει το σκυλάκι στα παιδιά του για να έχουν έστω και για μερικούς μήνες ακόμα κάτι από αυτόν. Δυο εβδομάδες αργότερα πέθανε. Ο σκυλάκος άντεξε 8 μήνες και ήταν η παρηγοριά των παιδιών. Όταν τον κοιμήσαμε είπαν ότι είχαν αρκετό χρόνο έτσι για να αποχαιρετήσουν τον πατέρα τους.

Θυμάμαι στην Ελλάδα, ένα αδέσποτο μπαίνει μόνο του στο ιατρείο. Είχε σπάσει το ποδαράκι του, του βάζω νάρθηκα, ξαναφεύγει. Έρχεται μερικές εβδομάδες μετά, του βγάζω το νάρθηκα και το ποδαράκι είχε θρέψει.

Όταν βλέπεις την ευγνωμοσύνη, την αφοσίωσή τους και την ολιγάρκειά τους μένεις άναυδος. Δε σε προδίδουν ποτέ και δίνουν και τη ζωή τους ακόμα για να σε σώσουν. Αυτό ξυπνά μια απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη για αυτά τα πλάσματα. Κατά συνέπεια μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε έτσι και τους συνανθρώπους μας. Δεν πιστεύω ότι κάποιος που πραγματικά αγαπά τα ζώα μπορεί να είναι κακός άνθρωπος και πιστεύω ότι τα ζώα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Τα βλέπω όταν ξανάρχονται μετά τα χειρουργεία πόσο ευτυχισμένα είναι. Χαιρόμαστε απίστευτα όταν οι πελάτες μας λένε ότι το σκυλάκι όχι απλά δε φοβόταν να ξαναμπεί στο ιατρείο μετά το χειρουργείο, αλλά τους τραβούσε κιόλας για να μπει πιο γρήγορα!

Θυμάμαι που έπρεπε να χειρουργήσω άρον-άρον ένα σκυλάκι με ρήξη χιαστού, γιατί συνόδευε τη μαμά του στα γηροκομεία, όπου έκανε παρέα και ακροβατικά για τους υπερήλικες. Όταν ήρθε η πανδημία με τον ιό, η μαμά του ντυνόταν κλόουν και με τον σκυλάκο έκαναν ακροβατικά με τους υπερήλικες να τους κοιτούν από το παράθυρο. Ήμουν τόσο χαρούμενη που το χειρουργείο πήγε τόσο καλά.

Μια άλλη σκυλίτσα, με μαμά γιατρό ανθρώπων, συνόδευε τη μαμά της όταν πήγαινε σε παιδάκια από κοινωνικά πολύ ιδιαίτερες περιοχές και βοηθούσε τα παιδιά εκεί να φύγουν από το δρόμο και να περιμένουν πώς και πώς τη γιατρό και τη σκυλίτσα για να την ζωγραφίσουν -η σκυλίτσα ήταν μοντέλο- και για να της απαγγέλουν ποιήματα. Αυτή τη σκυλίτσα τη χειρούργησα πρόσφατα με όγκο στο ποδαράκι.

Μια άλλη σκυλίτσα με ρήξη μηνίσκου έπρεπε να χειρουργηθεί για να συνοδέψει τη μαμά της ξανά στο σχολείο με ανάπηρα παιδάκια. Όλα πήγαν καλά και τα παιδιά έχουν πάλι τη φίλη τους κοντά τους.
συνέντευξη Της Κατερίνας Πλουμιδάκη στον ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ