Του Αντρέα Καρακούση
Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κάποιος για τον Μανώλη τον Καραντίνη… – Για τον κόσμο εδώ στην Ελλάδα – αλλά και στο εξωτερικό – είναι ένας τεράστιος θρύλος του Μπουζουκιού…
Το μπουζούκι του Μανώλη, όπως και να το κάνουμε, ακούγεται αλλιώς! Έχει μια άλλη δυναμική, έχει καινούρια πράγματα να μας πει και ατελείωτα συναισθήματα να μας μεταδώσει…
Όμως, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτός ο ήχος και αυτές οι τεχνικές είναι γέννημα του συγκεκριμένου αυτού μουσικού… – Αν γνωρίσει κάποιος τον Καραντίνη.. θα μπορέσει εύκολα να καταλάβει γιατί είναι τόσο μεγάλος παίχτης του οργάνου…
Ο Μανώλης έχει τεράστιο πάθος για το λαικό τραγούδι και για τα όργανα! Είναι άνθρωπος ανοιχτός και χαρούμενος και το Μπουζούκι είναι η μεγάλη αδυναμία της ζωής του… – Είναι πραγματικά μέσα στο dna του…
Το στοιχείο εκείνο όμως που τον κάνει ακαταμάχητο είναι το γεγονός ότι είχε τη δυνατότητα να παίξει με πάρα πολλούς παλιούς παίχτες και να δει από κοντά πως χειρίζονταν το εθνικό μας όργανο…
Έτσι, με τα χρόνια, κατάφερε να είναι ένας τέλειος γνώστης των διαφόρων σχολών, των διαφόρων στυλ παιξίματος και ήχου…
Φυσικά, το έμφυτο ταλέντο έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο σε όλη αυτή την πορεία της επιτυχίας και της δόξας…
Όμως, πέρα από το ταλέντο, ο Μανώλης για χρόνια παρατηρούσε μέρα νύχτα και στο τέλος έφτασε να μην κρατά απλώς ένα μπουζούκι αλλά να είναι ο ίδιος το Μπουζούκι…
Αυτό επίσης που γνωρίζω από πρώτο χέρι για τον Μανώλη είναι ότι έχει στα χέρια του ένα φοβερό οπλοστάσιο με ασκήσεις και γενικότερο υλικό για τους μαθητές…
Έχοντας μάλιστα κάνει και ένα πολύ σημαντικό κύκλο πια ως σολίστας, πέρασε πρόσφατα και στην διδασκαλία. Όχι πως και παλιά δεν δίδασκε. Αλλά αυτή την περίοδο ασχολείται περισσότερο και έχει ήδη μια ομάδα πιστών και ταλαντούχων μαθητών…
Το υλικό αυτό δεν είναι ένα απλό υλικό. Πρόκειται – και δεν το λέω υπερβολικά – για μία ατελείωτη κληρονομιά…
Δε θα μπορούσαμε όμως να κλείσουμε αυτό το πρώτο πολύ μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο Μανώλη Καραντίνη αν δεν αναφέρουμε κάτι που είναι απαραίτητο να αναφερθεί:
Ο Καραντίνης έχει γράψει τραγούδια. Και κάποια από αυτά είναι πραγματικά αριστουργηματικά! Προσωπικά, είμαι λάτρης του υπέροχου κομματιού ΄΄Το τραγούδι της Φωτιάς΄΄…
Όμως, δεν είναι το μοναδικό πολύ καλό κομμάτι! Ο Μανώλης έχει γράψει πολλή μουσική και οι πενιές που έχει εντάξει στα τραγούδια αυτά είναι… αθάνατες… – Να αναφέρουμε ακόμα το ΄΄Ζεϊμπέκικο του Πειραιά΄΄…
Σύντομα, θα επανέλθουμε με ένα μεγάλο αφιέρωμα στον αξεπέραστο σολίστα για να μιλήσουμε με βαθύτερο τρόπο για την μοναδική του μουσική πορεία τις τελευταίες δεκαετίες…
