Ντάριο Φο: η πολιτική κατέστρεψε την ελπίδα .

Γεννημένος 24 Μαρτίου το 1926, αφοσιώθηκε από πολύ νωρίς στο θέατρο και πέρασε γρήγορα στην επιθεώρηση, στο ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Κινήθηκε ανάμεσα στην κωμωδία και στη σάτιρα και ίδρυσε τη δική του σκηνή με τη συμπαράσταση της συνεργάτιδας και γυναίκας του Φράνκα Ράμε.

Με καταβολές από την Κομέντια ντελ άρτε και το θέατρο των Ρουτζάντε, Γκολντόνι και Μολιέρου, ο Ντάριο Φο σημάδεψε το θέατρο της εποχής του με ευφυή θεατρική σκέψη και το όνειρο για ένα άλλο θέατρο, για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο! Οπως έλεγε και ο ίδιος, «το γέλιο είναι όπλο πολιτικό».

Ο Ιταλός δημιουργός, που έχει τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, είναι ένας ακαταμάχητος κωμικός, μια πολιτική φιγούρα με ηγετικά προσόντα στο ευρωπαϊκό θέατρο. Ο Φο έγινε διεθνώς γνωστός με την πολιτική φάρσα “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού”.Ο Ντάριο Φο κυνηγήθηκε και τιμωρήθηκε για τις δημοκρατικές ιδέες και πράξεις του για πολλά χρόνια. Δέχτηκε επιθέσεις φασιστων. Η ιταλική τηλεόραση αρνήθηκε να προβάλει τη δουλειά του και η αστυνομία σταμάτησε πολλές φορές τις παραστάσεις του. Ακόμη, η επίσκεψή του στις ΗΠΑ ήταν απαγορευμένη!

Ο Ντάριο Φο έγραψε πολιτικό θέατρο, θέατρο που είναι ταυτόχρονα λαϊκό και στρατευμένο, που τοποθετείται ηθελημένα εκτός συστήματος, ένα πραγματικά ελεύθερο και ανεξάρτητο θέατρο. Μιλώντας για ένα από τα πιο γνωστά έργα του, το «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!» σημείωνε: «Πιστεύοντας πως με το γέλιο, τη σκληρή σάτιρα, πετυχαίνουμε τη μεγαλύτερη έκφραση αμφιβολίας και αμφισβήτησης, γράψαμε μια φάρσα. Αυτό το είδος φάρσας είναι μια θεατρική φόρμα που επινόησε ο ίδιος ο λαός, για να χτυπήσει ανελέητα, με γλώσσα τσουχτερή, αιώνες τώρα, τα στραβά μάτια της εξουσίας ή τα σάπια προϊόντα της κοινωνίας». Γι’ αυτό και το έργο του χαρακτηρίστηκε ως «μια μαστιγωτική, τραγικής υφής καταγγελία των συνθηκών ζωής της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ως ένα ρωμαλέο, καθαρά και άμεσα προοδευτικό, λαϊκό και αγωνιστικό θέατρο».

Ορισμένα από τα έργα του είναι το «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!», «Μίστερο Μπούφο», «Οι αρχάγγελοι δεν παίζουν Φλίπερ» και «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού».

Τα έργα του

Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell’occhio, 1953)

Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ (Gli arcangeli non giocano a flipper, 1959)

Είχε δυο Πιστόλια (με Άσπρα και Μαύρα Μάτια) (Aveva due pistole dagli occhi bianchi e neri, 1960)

Αυτός που Κλέβει ένα Πόδι Έχει Τύχη στην Αγάπη (Chi ruba un piede è fortunato in amore, 1961

H Mεγάλη Παντομίμα (΄΄Grande pantomime con bandiere e pupazzi piccolo I medi΄΄), 1968

Μίστερο Μπούφο (Mistero Buffo, 1969)

Ο Εργάτης Ξέρει 300 Λέξεις το Αφεντικό 1000, Γι’ αυτό Είναι Αφεντικό (L’operaio conosce 300 parole il padrone 1000 per queato lui e il padrone, 1969)

Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (Morte accidentale di un anarchico, 1970)

Φενταγίν (Fedayin, 1971)

Δεν Πληρώνω! Δεν Πληρώνω! (Non si paga, non si paga!, 1974)

Η Μαριχουάνα της Μαμάς Είναι πιο Γλυκιά (La marijuana della mamma è la piu bella, 1976)

Όλο Σπίτι, Κρεβάτι κι Εκκλησία (Tutti casa letto e chiesa, 1977)

Η Ιστορία μιας Τίγρης κι Άλλες Ιστορίες (Storia della tigre et altre storie, 1978)

Η Όπερα του Ζητιάνου, (L’opera dello sghignazzo, 1981)

Μια Μάνα (Una madre, 1982)

Το Ανοιχτό Ζευγάρι (Coppio aperta, 1983)
Ελισάβετ: Γυναίκα Κατά Λάθος (Quasi per caso una donna: Elisabetta, 1984)

Το Ημερολόγιο της Εύας (Diario di Eva, 1984)

Ένας Ήταν Γυμνός κι ο Άλλος Φόραγε Φράκο (L´uomo nudo e l´uomo in frak, 1985)

Ο Πάπας και η Μάγισσα (Il papa e la strega, 1989)

Ο Ανώμαλος Δικέφαλος (L’anomalo Bicefalo, 2003

Πέθανε στις 13 Οκτωβρίου του 2016.