Πέθανε ο δημοσιογράφος Νίκος Ζαχαριάδης
Την τελευταία του πνοή άφησε ο δημοσιογράφος Νίκος Ζαχαριάδης σκορπίζοντας θλίψη στο δημοσιογραφικό κόσμο.
Ο δημοσιογράφος σύμφωνα με τα όσα αναμεταδίδει η ΕΡΤ, βρισκόταν σε επαγγελματικό ραντεβού όταν ένιωσε έντονη αδιαθεσία.
Άμεσα κλήθηκε ασθενοφόρο το οποίο τον παρέλαβε. Δυστυχώς όμως, κατά τη διακομιδή του σε νοσοκομείο ο Νίκος Ζαχαριάδης απεβίωσε.
Μόλις η είδηση του θανάτου του δημοσιογράφου έγινε γνωστή, πλήθος γνωστών και φίλων του έσπευσαν να τον αποχαιρετήσουν μέσω αναρτήσεων στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.
Ανάμεσα στις αναρτήσεις αυτές και των συναδέλφων του στην εφημερίδα Φιλελεύθερος, όπως και του εκδότη Θανάση Μαυρίδη, όπου ο Νίκος Ζαχαριάδης εργαζόταν.
Ποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης
Ο Νίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966, τελείωσε το Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Σχολης, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Παράλληλα ξεκίνησε να εργάζεται στο Ραδιόφωνο της ΕΤ-2. Το 1989 πέρασε στην εφημερίδα «Αυγή» ως Κριτικός Κινηματογράφου. Στην ίδια θέση έχει εργαστεί επίσης στις εφημερίδες «Ελεύθερος Τύπος» και «Μεσημβρινή».
Το 1993, εγκαταλείπει τις εφημερίδες για τα περιοδικά. Αρχικά ως αρχισυντάκτης στο περιοδικό ΜΑΧ στη συνέχεια στο περιοδικό Nitro. Επι 5 χρόνια έγραφε τις «Απορίες Ενός Ζαλισμένου Αθηναίου» στο περιοδικό Downtown, από όπου προέκυψαν και δύο βιβλία. Από το 2005 μέχρι το 2012, δούλεψε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», όπου είχε την ευθύνη του ένθετου περιοδικού «Big Fish» μέχρι το 2008. Στην Athens Voice έγραφε τη στήλη του «Forrest Gump» και την καθημερινή διαδικτυακή στήλη Moufanet στο www.athensvoice.gr.
Επίσης από το 2015 δίδασκε Applied Jourlanism στο Metropolitan College.
Η αγάπη για τη ζωγραφική
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, με άρθρο του στην Athensvoice είχε εξηγήσει το πώς άλλαξε καριέρα και από δημοσιογράφος έγινε ζωγράφος.
Μεταξύ άλλων στο συγκεκριμένο κείμενο ανέφερε: Οι επόμενες ημέρες πέρασαν σε απόλυτη απομόνωση. Έξω η πόλη γιόρταζε τα Χριστούγεννα και εγώ με λερωμένα χέρια και ρούχα μέσα στις μπογές, περνούσα ατέλειωτες ώρες κόβοντας με ένα κοπίδι τη «μάσκα» της χαρτοταινίας, που πριν την είχα σχεδιάσει με ένα μολύβι. Ήταν τότε που κατάλαβα τι σημαίνει να δουλεύεις με τα χέρια.
Τι απίστευτη αυτοσυγκέντρωση, στα όρια του διαλογισμού, σου φέρνει. Ούτε καν θυμάμαι πόσες φορές με βρήκε το ξημέρωμα όρθιο στο σαλόνι, σκυμμένο πάνω από τον καμβά, να κόβω. Το σπίτι είχε γεμίσει κομματάκια χαρτοταινίας. Στο τηλέφωνο έβρισκα αφορμές για να αποφύγω προσκλήσεις και εξόδους.
«Χρειαζόμουν κάτι για τον μεγάλο τοίχο του καινούργιου σπιτιού», έλεγα σε όποιον με ρωτούσε τι με έπιασε ξαφνικά. Με τον καιρό, τα ζωγραφισμένα τελάρα άρχισαν να συσσωρεύονται. Και η ζωγραφική αποδείχθηκε επίσης μια πολύ καλή λύση στο θέμα «δώρα».