Oι πρόσφατες αποκαλύψεις στον καλλιτεχνικό χώρο
Του Πατέρα Τιμόθεου Γεωργίου.
Μια δημόσια κατάθεση δεν αποτελεί show, αλλά αγώνα ενάντια στην συγκάλυψη και εκκινεί από εκείνους που ως τώρα δεν είχαν ούτε φωνή ούτε χώρο να ακουστούν. Η ανάγκη της αφήγησης προς άλλους που να περιλαμβάνει τον σκοπό να ξεριζωθεί κάτι απάνθρωπο είναι προφανής! Είναι πολύ θετικό να υπάρχει αποκάλυψη γεγονότων κακοποίησης, ως τρόπος να περιοριστεί το φαινόμενο.
Η «ξεθεμελίωση» πρέπει να φτάσει στη ρίζα του κακού και η αποειδωλοποίηση μόνο θετική είναι. Αποκαθήλωση ειδώλων, εξάρθρωση θέσεων και αναθεώρηση αξίων. Η «ηθικιστική κατάπτωση» συνεπάγεται την ανακανίνιση του ήθους της Τέχνης, στο χώρο του Θεάτρου που ήταν και θα παραμένει φως, κέρδος ψυχής και βρίσκεται πάνω από πτωτικές συμπεριφορές ανθρώπων, δεν επηρεάζεται καθόλου από την συζήτηση που έχει ξεκινήσει, από αυτό που πάει άφοβα να ανθίσει, έστω και μέσα από κραδασμούς και ανατροπές. Ποτέ δεν αποστασιοποιούμαστε από το θησαυρό της θεατρικής τέχνης, ξέρουμε ότι η υπέρβαση τέτοιων γεγονότων θα επιτευχθεί μέσω σοβαρών δράσεων Παιδείας.
Μην αυταπατώμαστε ότι θα σταματήσει ποτέ η πορεία προς την ρήξη με σχέσεις εξουσίας που υπήρχαν και θα υπάρχουν ακόμα και στο χώρο της φιλάνθρωπης τέχνης. Όμως μια ένσταση:
Δεν πρέπει να ιδωθεί με όρους show! Η τεκμηριωμένη καταγγελία στις αρμόδιες αρχές έχει ευθύνη και μ ό ν η αρμόδια είναι η δικαιοσύνη! Η οδός της επίσημης καταγγελίας συνεπάγεται υποστήριξη από τον Νόμο, από τον Άνθρωπο πάντως όχι από όχλους ή από μάζες. Σε μια ώριμη κοινωνία ούτε οι κατάρες, ούτε η στοχοποίηση των δραστών είναι το ζητούμενο. Όσον αφορά στα υπονοούμενα και στις γενικεύσεις που εντάσσονται στο κλίμα του οχλοκρατικού παροξυσμού της καταγγελιολαγνείας και ζητούν αίμα στην αρένα του διαδικτύου, αυτό χωρίς διάκριση προσφέρει κακές υπηρεσίες, όσο εκπίπτει σε εκμετάλλευση του γεγονότος. Η εμμονική «καθαρολογία»
δημιουργεί καχυποψία. Ακολουθεί κοινωνική απόσταση στην υπερβολή της και τότε έρχεται και η απευαισθητοποίηση από ότι θέλουμε να νικήσουμε, τη βία. Η άκριτη – έστω αρνητική – διαφήμιση του φαινομένου πολλαπλασιάζει τη βία και ο φαύλος κύκλος της δεν κλείνει με τηλεδικεία που επιδίδονται σε κυνήγι
μαγισσών προς τέρψη ενός φιλοθεάμονος όχλου, που διαχωρίζει τα φύλα σε στρατόπεδα αντιθετικά. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε πρόσωπα έμφυλα, ιερά και μοναδικά.
Μην αποϊεροποιήσουμε και ποινικοποιήσουμε το μυστήριο των ανθρωπίνων σχέσεων, καταλήγοντας στο μηδενισμό, στην χρήση και κατάχρηση αντί της σχέσης! Είμαστε ίσοι αλλά ίσως είναι καιρός να γινόμαστε και ίσοι! Το «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» και ο «εις νόμος, εις χους, εικών μια» του Γρηγορίου του Θεολόγου ας μην μοιάζουν με ανεκπλήρωτη ουτοπία, όσο οι καθημερινές σχέσεις στις οποίες εντοπίζεται το πρόβλημα, γίνονται σχέσεις ανταγωνισμού και μοναξιάς και έχουν ως μοναδικό ζητούμενο να εξαφανισθεί από προσώπου γης ο όποιος κακοποιητής και όχι να ηττηθεί η νοοτροπία της κακοποίησης. Για την Εκκλησία, άλλο πράγμα η πράξη και άλλο μέγεθος ο πάσχων – αμαρτωλός. Εκεί που φαίνεται να παλινδρομεί η κοινωνία σε μεσαιωνικά
παρελθόντα, τότε ωριμάζει και προοδεύει. Εμείς υποκλινόμαστε και στηρίζουμε φωνές των αληθινά αθώων θυμάτων, χωρίς να χάσουμε την πυξίδα του αληθινού ανδρισμού και της αληθινής θηλυκότητας που προσανατολίζει στην όντως σχέσηκαι κινείται σε όρια ευθύνης και σεβασμού!